گل دادن سال‌های پایداری در یک منظومه بی‌نظیر
از بیستم تا بیست و چهارم تیر ۹۸منظومه‌ای در اشرف ۳شکل گرفت که در سال‌های پایداری و نیز سال‌های حضور مقاومت در خارج از ایران بی‌نظیر بود. منظومه‌ای که گویی مام ایران دستان همگان را گرفته و آنان را برای دیدار خاطرات و شنیدن قصه‌هایش در اشرف ۳می‌گرداند.
منظومه کهکشان ۹۸را باید گل دادن ۱۴سال پایداری پرشکوه برای آزادی در اشرف و لیبرتی دانست که انرژی متکاثف آن پایداری را چون ظهور ناگهان شهابی و چون کوکبی شب‌کوب، ظلام سلطه‌گر شیخان را در حیرت و بهت فرو برد.
کهکشان ۹۸در اشرف ۳منظومه‌ای مرکب از کنفرانس سیاسی، بازدید از تالار بزرگ آثار فرهنگی مقاومت برای آزادی از دهه ۴۰تا دهه ۹۰، اجتماع بزرگ همراه با سخنرانی‌های شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی از ایران و آمریکا و اروپا، کنفرانس زنان در مقاومت ایران و جلسهٔ دادخواهی بود.
شکل‌گیری و انجام این منظومه سیاسی و فرهنگی، هم از نظر کیفیت و هم از نظر کمیت و نیز ساختاری و اجرایی، خلق مجموعه‌یی از توانایی‌ها برای آفریدن چنین منظومه ستودنی از جانب مجاهدین و مقاومت ایران است.
بهارستان از تهران تا اشرف ۳
ساختمان تالارگونهٔ زهره با نمای ورودی مشابهت‌یافته با تالار بهارستان در تهران، سمبلی از حضور تاریخ سیاسی ایران در اشرف ۳است. مجاهدین این تالار را از اشرف تا آلبانی همواره برپا داشته‌اند. بر دیواره مرتفع ضلع غربی این تالار تصاویر بزرگ چهره‌های نمادین مقاومت برای آزادی از مشروطیت تا هم‌اکنون نصب شده است. تصاویر ستارخان، باقرخان، میرزا کوچک‌خان، مصدق، دکتر حسین فاطمی، محمد حنیف‌نژاد، اشرف رجوی، موسی خیابانی و مسعود رجوی.
محوطه وسیع جلو تالار زهره با سنگ‌های رنگی فرش شده است. در شب سوم منظومة کهکشان ۹۸کنسرت بزرگی همراه با گاه‌گاه نم‌نم باران در این محوطه برگزار شد که سمبلی از آینده ایران بدون آخوندها را ارائه نمود. آینده‌ای که در آن مردم و هنرمندان ایران می‌توانند آثار هنری‌شان را با حضور آزاد همگان به نمایش بگذارند.
تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم
در حاشیه خیابان منتهی به سالن اجتماعات که برای شرکت در این همایش بزرگ می‌روی، شاهد کانالی سرسبز هستی که جریان آرام آب از پله‌های مرمر آن به جانب تالار زهره روان است.
در روز سوم منظومه کهکشان ۹۸، ورود به سالن وسیع گردهمایی توأم با حس غرور ایرانی بودن بود که: «تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم». تمام سالن، عظمت حس و شوق ایران را تداعی می‌کرد. تابلوهای رنگی، جمعیت انبوه، نورپردازی، واژه‌ها و جملات سخنرانان و موسیقی و ترانه‌ها به هم پیوسته بودند تا تداعی شوق‌آمیز ایران آزاد را بدل به سمبلی از عینیت کنند. از آغاز تا پایان، این گلوی ایران بود که منادی حمایت جهان از آزادی‌اش بود. محوطه جلویی سالن که به شکل پله‌ای ساخته شده، با سنگ‌های رنگی فرش شده و با درختچه‌های سرسبز آذین گشته است.
زنان پیشتاز آزادی، روشنگران قصه‌های زن ایرانی
جنبه‌ای دیگر از کهکشان ۹۸در اشرف ۳برگزاری کنفرانس «زنان در مقاومت ایران» بود. مقاومت چند نسل از زنان که در هیچ دوره‌ای از تاریخ نبرد برای آزادی، شاهد چنین حضوری از زنان در پیکار در خط مقدم هماوردی با ارتجاع و استعمار نبوده‌ایم.
ویژه‌گی خاص مقاومت و مبارزه زنان در ۴۰سال گذشته بر این عنصر تأکید می‌کند که مبارزه اینان نه تنها برای تحقق آزادی و دموکراسی برای ایران بوده است، بلکه مقابله با نیروی مهیب ارتجاع مذهبی بوده که نخستین ویژه‌گی ضدبشری‌اش زن‌ستیز بودن آن می‌باشد. زنان ایران به‌طور عام و زنان پیشتاز در مقاومت سازمان‌یافته به‌طور خاص در چنین هماوردی‌ای، پیکار و پایداری برای آزادی را پیش برده‌اند.
ویژه‌گیِ دیگرِ چنین کنفرانسی در مراسم کهکشان ۹۸مقاومت این است که سال‌های پیشین این کنفرانس در پاریس برگزار می‌شد که نسبت به مبارزات زنان، آگاهی و شناخت ایجاد کند و از پایداری زنان در مقاومت ایران قدرشناسی و حمایت شود؛ اما امسال این کنفرانس در اشرف ۳با میزبانی، پذیرایی و سخنرانی همین زنان پیشتاز برای آزادی برگزار شد. کنفرانسی که در حواشی خود چندین همایش دیگر نیز داشت که بسیاری زنان از زندگی، خاطرات، مبارزات و پایداری در اشرف و لیبرتی، تجارب و دست‌آوردهایشان با مهمانان به بحث و گفتگو پرداختند و جلسات پرسش و پاسخ برگزار نمودند.
گذار از این جلسات متعدد همواره این تداعی را متبادر می‌کرد که در فردای ایرانٍ بدون آخوندها، زنان ایران‌زمین چه رازها، ناگفته‌ها، قصه‌ها و تجاربی از ایستادگی و گذران سال‌های سیاه دیکتاتوری آخوندی را برای جهانیان خواهند داشت که بی‌شک در دنیای معاصر کم‌نظیر است. امید که فعالیت‌ها، سخنرانی‌ها، همایش‌ها و روشنگریهای زنان در کنفرانس‌ها و همایش‌های اشرف ۳از طریق فیلم و نوشته در اختیار همگان ـ به‌خصوص زنان ایران ـ قرار گیرد.
طلایه‌های دادخواهی ایران
وجهی دیگر از منظومه کهکشان ۹۸در اشرف ۳، برگزاری کنفرانس دادخواهی است. کنفرانسی که نمادی از یک دادخواهی بزرگ و سراسری توسط مردم ایران می‌باشد. کنفرانسی که بخشی از تاریخ مقاومت برای آزادی در آن به سخن آمده است. سخن سرداران، پیشگامان و طلایه‌داران ایران‌زمین که در سیاه‌ترین ادوار دیکتاتوری شیخان، به سلطه‌گری ارتجاع قرون‌وسطایی «نه» گفتند و به پایداری و حماسه‌ها «آری».
بازگوییِ قصه‌های اینان و ترویج حقیقتٍ آرزوها و رؤیاهای زیبایشان برای ایران آزاد و دمکراتیک، از بارقه‌های درخشان منظومة کهکشان ۹۸در اشرف ۳می‌باشد. واقعیت این است که اینان در ظلمانی‌ترین دهه‌های سلطهٔ آپارتاید مذهبی و سیاسی و جنسیتیِ آخوندیسم، از وجود و هستیِ خود پلی برای عبور مردم ایران به جانب سپیده‌دم خجستهٔ آزادی ساختند.
بازگویی این حماسه‌ها و شرح این فراق‌ها و وصال‌ها بدون سرنگونی حاکمیت ولایت فقیه، عینیت کامل نخواهد یافت. سراسر ایران‌زمین سرشار و لبالب از قصه‌های آزادی‌ست. این همان تعبیر دقیق اشرف رجوی است که جهان به‌راستی خبردار نشد بر مجاهدین چه گذشت. شنیدن حکایتهایی که منادیان دادخواهی در اشرف ۳شرح دادند، تعبیر این زبان سمبلیک هنری است که: «ترانه‌هایت بخوان / تا در آنها / برایت زندگی کنم».
میعاد با«لاله‌ها» از اشرف تا آلبانی
در پایان کنفرانس دادخواهی، حاضران به میدان لاله رفتند. لاله‌ها و شقایق‌هایی که در ادبیات پیشرو و مترقی و انسانی، همواره نماد جریان داشتن خون آزادی در مصاف با ضدآزادی بوده و می‌باشد. تاریخ ایران جریانی مواج و قدرتمند از لاله‌های ایران‌زمین را در قصه‌های خود بازگو کرده و این قصه، نسل به نسل و سینه به سینه به معاصران ما رسیده‌اند. این لاله‌ها در زندگی ما جریان دارند و دیدار مداومشان، حضور عینیت یافتهٔ خون بیدار کوشندگان و جانهای شیفتهٔ آزادی‌ست. گرامی‌داشت این لاله‌ها همواره مفاهیم و تداعی‌های عمیق مبارزاتی و انسانی و فلسفی را به جریان می‌آورند. این جاری بودنها و شدن‌ها، پیوندها و همبستگی‌ها با آرمان لاله‌کاران و آفتاب‌کاران را صیقل می‌زنند. و این‌گونه است که لاله‌ای از مشروطیت راه می‌افتد، از ۳۰خرداد ۶۰می‌گذرد، از حلقه‌های «دار» و قتل‌عام‌های ۶۷چونان قاصدکی به پرواز درمی‌آید، از قیامهای ۷۸تا ۹۶و ۹۸عبور می‌کند و جریانی زنده و پویا و ماندگار در تنفس حیات سیاسی و اجتماعی و انسانی ما می‌گردد. مجاهدین خلق هم که یکی از جریانهای بزرگ رود لاله‌های سرخ تاریخ ایران هستند، «میدان لاله‌ها» را از اشرف تا لیبرتی و تا آلبانی همواره برپا داشته و در زندگی‌شان حضور مداوم داشته است.
ظهور اعتبار سیاسی و اجتماعی یک آلترناتیو
آنچه از نظر سیاسی و اجتماعی و فرهنگی در این یک هفته در اشرف ۳رخ داد، تنها می‌توانست با توانایی و هماهنگی یک دولت امکان‌پذیر شود. آنچه رخ داد، تنها با داشتن اعتبار سیاسی و اجتماعی امکان ظهور می‌یافت. از این روی آنچه در این یک هفته محقق شد، تنها با قدرت یک آلترناتیو می‌توانست از آغاز تا انجام آن چنین رقم بخورد. این رویداد، یک برگ از درخت مقاومت برای آزادی نبود، بلکه شاخساران جنگلی با توان رویاندن و گستردن و سایه‌افکندن بود. یک هفته سفرنامهٔ همه‌جانبهٔ ایران‌زمین در خانهٔ شیفته‌گان آزادی‌اش بود...
